Vroeger moest ik echt niks hebben
van piercings en tatoeages. Vriendjes en vriendinnetjes begonnen op een vrij
vroege leeftijd daarmee. Een piercing boven in het oor, tongpiercing,
lippiercing, tepelpiercing, navelpiercing... Allemaal heb ik het voorbij zien
komen. Tattoo’s konden ook niet vroeg genoeg beginnen. Met name onder aan de
rug. De tribal was echt een popi jopi. Nou echt, geen staaf door mijn lijf. En
al helemaal geen permanente tekening! Ik zag het al voor me; ik als oma’tje,
een uitgezakt lichaam met piercings waarvan je dacht dat die hoger zaten en
tatoeages dat net uitvergrote moedervlekken lijken. No thanks.
In de tussentijd ben ik helemaal
terug gekomen op mijn uitgesproken mening. Rond mijn 15de levensjaar
wilde ik per sé een wenkbrauwpiercing. Dat stond namelijk stoer. Dacht ik. Duizend
maal dank aan mijn mams dat ze me dat verboden heeft. Iédereen nam ergens een
piercing dus ik kon echt niet achter blijven. Dan maar een piercing boven in
mijn oor. Pas op mijn 19de, in Lloret de Mar, liet ik uiteindelijk een
navelpiercing zetten. Mijn eerste échte piercing. Ook mijn laatste trouwens.
Dan hebben we nog de tatoeages.
Ik denk dat ik een van de weinigen ben zonder überhaupt een tattoo. Daar gaat
binnekort verandering in komen. Wat zeg ik? Binnekort? Morgen! ‘Als je iets laat zetten moet je er heel
lang over hebben nagedacht en 100% achter staan!’ Is een zin die ik
onderhand wel kan dromen. Wát ik ga laten zetten wil ik al een geruime tijd.
Wáár ik het ga laten zetten weet ik sinds kort. Eerste optie was op mijn voet.
Aan de binnenzijde van mijn linkervoet. Dat wordt ‘m dus niet. Tweede optie was
aan de zijkant van mijn vingers. Dat wordt ‘m ook niet. Wat het gaat worden en
waar ik ‘m laten zetten is een verrassing.
Aangezien het mijn aller eerste
tatoeage wordt, ben ik mega zenuwachtig! Pijn? Ja, vast. Dus met een vino er
relax bij zitten, zit er waarschijnlijk niet in. Stressballetjes zijn dus
welkom...
Love X0,
Jade.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten